Kveðja frá Hvammstanga

Ég eyddi helginni á Hvammstanga. Í Lyngholti af Helguhvammslandinu, nánar tiltekið (eða Kothvamms?) og naut þar veðurblíðu, fuglasöngs og hvítvíns. Sökum óuppgerðs pirrings skráði ég heldur stuttlega í gestabókina, en vonandi verður bætt um betur næst.

Tilgangurinn með þessari færslu er hinsvegar vakning máls á framtíð fyrrum grænmetisgarðsins, og bið ég ættingja mína í móðurætt því að sperra upp augun og lesa það sem eftir kemur. Hinir mega hætta þegar þeir vilja og verða ekki krafðir álits (en mega að sjálfsögðu skilja eftir spor sín í athugasemdakerfinu hér að neðan).

"Græmetisgarðurinn", sem eftir mínu minni hét reyndar ekkert sérstakt, er það svæði þar sem ræktaður var rabbabari og gulrætur og fleira gaf þeim ættum, og reykkofinn stóð við. Þar er allt í órækt. Allt-allt-allt. Grasið næði fullvaxinni konu (því nú erum við mest konur í arflegg) hálfa leið upp í mitti ef það gæti staðið upp á endann. Trén svo kræklótt að halda mætti að þau væru í abstraktkeppni sín á milli. Og ekki hægt að ganga með góðu móti um garðinn fyrir úrsérbreiddum trjám. Væri ekki gaman að koma saman eins og eina helgi og tæma hlöðuna (sem inniheldur nú antík-hey) og jafnvel reyna að berja saman í nýja hurð fyrir hana svo hún verði vel aðgengileg að utan, og hreinsa upp garðinn svo hægt sé að ganga um hann á ný og setjast niður í skjóli innan um laufguð tré?
Tjáið ykkur nú endilega, elskurnar mínar.